Kolorowanie

Pamiętacie jak pisałam o niechęci Tomka do kolorowania? 

Nieaktualne!

Teraz Tomek uwielbia kolorować :)

Robi to ciągle :)

No i mamy gender :) i różową stronę Tomka :)

Kiedyś opowiadał mi, jak w szkole rysował coś takiego dla pani..i kolega się z niego śmiał, że rysuje /koloruje dziewczęcy obrazek- wiecie co odpowiedział?

"A dla kogo ten rysunek ma być?  DLA PANI! To co auto mam narysować?"

I regularnie, od października, dwa razy w tygodniu Tomek chodzi na zajęcia plastyczne w OK.

Dobrowolnie i z wielką chęcią.
A tam ciekawie i różnorodnie także. ..

z lewej mandala z zajęć plastycznych, z prawej ptak nie tylko pokolorowany, ale i narysowany samodzielnie według Tomka  (według instrukcji z internetu)

Z czego to wynika?

Ja po rozmowie z wami i z nową wychowawczynią Tomka odpuściłam całkowicie namawianie.
Byłam szczęśliwa, że nie muszę go namawiać, a pani w tym temacie ma takie samo zdanie jak ja.

Tomek potrzebował niewiele czasu by samodzielnie tego zapragnąć, co nie znaczy, że nie ćwiczył w tym czasie ręki. My standardowo w domu wiele robiliśmy, a do tego w szkole pani proponuje dzieciom tak różnorodne aktywności, prace, zadania (wycinanie, wyklejanie, masy, plasteliny!!! co dzień coś nowego!), że rączki ćwiczą się nieustannie!

Co do chwalenia i rozmów- czytam polecaną książkę

"JAK MÓWIĆ, ŻEBY DZIECI NAS SŁUCHAŁY. JAK SŁUCHAĆ, ŻEBY DZIECI DO NAS MÓWIŁY "

Adele Faber, Elaine Mazlish