Przerażające przeżycia - Na sali zabaw.

(lojalnie uprzedzam- Post przydługi wyszedł!)

Zabraliśmy dzieci do przybytku dziecięcej radości.

Tym razem odwiedziliśmy Loopy's World we Wrocławiu. Taka sala zabaw - kulki, trampoliny, małpie gaje.
Dla Stasia to były pierwsze takie występy i był zachwycony..

 

Szalał, biegał, tarzał się,  aż padł :) na rękach taty, nucił  sobie i padł - znienacka. . Jeszcze na sali zabaw

A Tomkowi  wcale nie było dość.
Po 2.5 godzinie, komunikuję mu, że koniec naszego czasu nadchodzi.
Tomek  patrzy z żalem,  że się z nim jeszcze nie pobawiłam.
To uległam i dałam się zaprowadzić do " małpiego gaju". Znacie to? Podejścia, tunele, siatki, zjeżdżalnie, kulki...
I tak mnie prowadzi- i zobacz mamusiu tu! Tu się wchodzi do góry (matka się wspina) tutaj patrz tu jest tunel (matka idzie, ło ludu, kolana bolą) tu siatka patrz (o kurcze czy to wytrzyma) tu lustra i małe przejście (zmieszczę się? ) i patrz mamusiu teraz! Zjeżdżalnia rura( cholera nie idę! )
M: Tomek ja nie idę tędy , wracam -
zjechał (choliwcia trzeba go gonić, może się nie zaklinuję i nie poobijam)
M: zaczekaj!!! (Gonię go,) .  .powoli, hamuję...uff
Dałam radę
M: Tomek zaczekaj -
 T:  chodź mamusiu tu jeszcze nie byłaś. .
M: O nie!!!
 T:  Zobacz, będzie fajnie.
(Wielka,  kilku osobowa ,stroma zjeżdżalnia! )
Zjeżdżają. .dzieci, zjechał mój. .ja siadłam, siedzę i się biedzę co dalej- nie no nie jadę - łeb  rozbiję boję się. .. trochę mi wstyd..
 T:  Mamusiu chodź ,  woła Tomek z dołu.
On wbiega by znów zjechać
Obok mnie siedzi jakiś młody i po minie widzę, że myśli to co ja.
Pytam go: zjeżdżasz?
On : nie
No ładnie , myślałam że mnie zmotywuje...
Ale w sumie myślę- dam mu przykład- bo alternatywa (wspinanie się gdzieś tam gdzieś tam- bo innej drogi nie ma) mi nie pasowała

Zjechałam
Tomasz na to : Widzisz mamusiu! Strach ma wielkie oczy!
(Mój miał całkiem spore, myślę)
M: Dobra synu koniec tego dobrego, za 20 minut kończy się nasz czas, trzeba wychodzić!
T: O nieee. Ja nie chcę.
(A ja i owszem! Myślę)
T: To jest koniec świata. (Dramatyzuje syn, co ma ostatnio w zwyczaju)
M: Oj tam,  oj tam trzeba wychodzić i już.
T: To jest najgorsze co mogłaś teraz powiedzieć (ciągnie teatralnie) W moim świecie nie ma tego słowa "wychodzę" , ani "koniec" (dodaje przytomnie)
M: Synku już przecież wystarczy. Chodź idziemy.
T: Ja nie idę. - poinformował mnie i ...poszedł. .
Zostawiając biedną matkę na samym środku tego dziwnego labiryntu! A wyjścia nie widać!

Idę
Idę i wołam Tomka... ale jego już nie ma
Krążę
Nie widzę wyjścia
Krążę
Jestem zdezorientowana
Idę ciągle do przodu, pokonuję te głupie przeszkody
Czołgam się
Nie widzę wyjścia
Jestem poirytowana
Brnę dalej
Napotkałam dziewczynkę, myślę- pójdę za nią, ale ona wyglądała na jeszcze bardziej zagubioną
zresztą szła w kierunku przeciwnym-ja jednak podejmuję decyzję, że nie wracam się
Idę do przodu -w końcu przecież musi być gdzieś to cholerne wyjście
Ciągle nie ma
Wpadam w lekki popłoch
zrobiło mi się ciepło
no dobra, gorąco
Ee no co ja, przecież jestem dorosła a to tylko (DURNY) plac zabaw
No niby tak, ale JA JUŻ MAM DOSYĆ TEJ ZABAWY
Wkurzona jestem
chce mi się usiąść i wyć- MAAAAMO !!

Napotkałam grupkę osób (dwóch tatusiów z dzieciakami za ręce)
Uf, myślę i koniec języka za przewodnika... pytam (ze świadomością jak głupio wyglądam- sama, bez dziecka na środku małpiego gaju -a może przy wyjściu? Ale wtedy to naprawdę była sprawa drugorzędna!):

M: " Orientują się panowie którędy do wyjścia?"

Jeden z tatusiów patrzy na mnie i konspiracyjnym szeptem przez ramię, i zaciśnięte zęby (co by trzymany za rękę maluch nie słyszał ) cedzi:
 "Ja już dobre parę minut szukam wyjścia ..i bez powodzenia!"

 Rozbawiło mnie to do łez. .
Wybuchłam niepohamowanym śmiechem. ..
Nic,  to trzymamy się razem, dołączyłam do grupy i brniemy przed siebie

Wtem,  (na szczęście!! UFFF) za siatką na zewnątrz zobaczyłam tatę Tomka , który wskazał mi drogę. ..
i popukał się w czoło :)

Czułam się jak...dziecko.. :)
wierzcie mi,
małe zagubione w wielkim mieście..

Spróbujcie kiedyś sami

można się PRZERAZIĆ na niewinnej sali zabaw